Η Εκκλησία του χωριού

Ερευνώντας κανείς την ιστορία των χωριών μας , διαπιστώνει ότι οι παππούδες μας, μαζί  με τα λίγα περιουσιακά στοιχεία, που έφεραν μαζί τους , πήραν και την πνευματική τους περιουσία που ήταν τα εικονίσματα των αγίων της Εκκλησίας του χωριού τους. Έτσι έφθασαν στο σημερινό ελλαδικό χώρο μαζί με τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα και τους άγίους των πατέρων μας στο όνομα των οποίων ήταν αφιερωμένοι οι Ναοί των ενοριών.

Αυτό συνέβη και με το χωριό μας. Επειδή στην αρχή η μεγάλη πλειοψηφία των προσφύγων ήταν βουλγαρόφωνοι που ήρθαν από το Γκιουνί αφιερώθηκε ο Ναός στους Ταξιάρχες Μιχαήλ και Γαβριήλ, όπως ήταν και στο Γκιουνί. Οι βουλγαρόφωνοι δηλαδή έφεραν μαζί τους τα ιερά του χωριού τους. Η ενορία ,που συγκρότησαν ως πρόσφυγες , διατήρησε το ίδιο όνομα . Το ίδιο συνέβη και με το Τυχερό, του οποίου οι κάτοικοι, Αρβανιτόφωνοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία, προερχόμενοι από την Ιμβρασσό (ιμπρικτεπέ), και από το Λείβιθρο ( Σουλτάνκιοϊ), μετέφεραν τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο από το κοινό μοναστήρι, κατ’ αρχήν στο Τάρσιο (Χάντζες) και στη συνέχεια στο Τυχερό , όπου γίνεται και το μεγάλο πανηγύρι.

Η ενορία των Ταξιαρχών στεγάστηκε στην αρχή σε μια αποθήκη ΒΑ του χωριού, κοντά στου Δαρούση και του Τούρνα το σπίτι. Στη συνέχεια σ’ ένα μεγάλο δωμάτιο του Βεργίδη Αθανασίου, που αργότερα έγινε ο ιερέας του χωριού, και περί το 1935-37 κτίστηκε η απλή βασιλική στην πλατεία του χωριού. Για σαράντα περίπου χρόνια η ζωή του χωριού έπαλλε μέσα σ’ αυτή την εκκλησία. Οι μνήμες είναι έντονα χαραγμένες.

Η ρυμοτομία του χωριού επεχείρησε να μετακινήσει την πλατεία, παραχωρώντας το χώρο στην εκκλησία. Όμως έτσι άλλαζε όλη η φυσιογνωμία του κέντρου, καθώς έπρεπε να μετακινηθούν τα τότε καταστήματα στον καινούργιο χώρο της πλατείας, κάτι που δεν ήταν εύκολο. Προτιμήθηκε η μετακίνηση της εκκλησίας. Έτσι βοηθούντος και του τότε καθεστώτος της επταετίας καθώς και του Μητροπολίτου της εποχής κ.κ. Κωστάντιου Χρόνη κατεδαφίστηκε η παλιά εκκλησία και κτίστηκε η καινούργια . Σταυροειδής Βασιλική με τρούλο. Μπετόν και σίδερο . Όπως άλλωστε όλοι οι καινούργιοι ναοί. Περιφράχθηκε, απέκτησε και δένδρα στον περίγυρο. Η παλιά ήταν ξέφραγη. Δεν είχε όρια.

Πρώτος ιερέας που ήρθε μαζί με τους πρόσφυγες από το Γκιουνί, o παπα -Χρήστος Παπά-Θεοδώρου. Τον διαδέχθηκε ο παπά-Βαγγέλης από τη Λύρα, τον οποίο αντικατέστησε ο παπα-Θανάσης Βεργίδης, αυτόν ο παπά-Χαρίτων Κεραμαράκης και αυτόν ο παπά-Βασίλης Καψίδης. Δυο - τρία χρόνια υπηρέτησε ο παπά-Βασίλης Καμπάνταης, μετά ο παπά-Γιάννης Παπαγιάννης Καζάκος και τώρα ο παπά-Θεόδωρος . Μέχρι και τον παπά-Βασίλη Καψίδη οι ιερείς έμεναν στο χωριό έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να προσφέρουν τις  καλές τους υπηρεσίες.