Τα Νυχτέρια

Τα νυχτέρια ήταν ένα είδος διασκέδασης, κυρίως των γυναικών. Ενώ οι άνδρες ήταν στο καφενείο, οι γυναίκες, 6-7 περίπου, με αφορμή το γνέσιμο του μαλλιού, το καθάρισμα φασολιών, κλπ, μαζεύονταν στα σπίτια, όπου πολλές φορές, λόγω του προχωρημένου της ώρας, και κοιμόντουσαν. Εκεί ενώ δούλευαν, περνούσε ο λόγος από σπίτι σε σπίτι και δεν έμεινε τίποτε μυστικό. Τι είπε ο ένας, τι αρρώστια έχει ο άλλος, τι ελάττωμα έχει ο τρίτος, ποιος αγαπάει ποια  ή ποια ταιριάζει σε ποιον. Στήνονται οι βάσεις για κάποιο προξενιό, καθώς αξιοποιούνται οι πληροφορίες που συλλέγονται.

Και ενώ προχωρούσε η νύχτα, τα αδράχτια δεν σταματούσαν να περιδινίζονται μαζί με τα σφονδύλια, οι ρόκες να στολίζονται με το μαλλί που μετατρέπονταν σε κλωστή κατάλληλη για ύφανση στον αργαλειό. Τα υφάσματα που θα προέκυπταν, έργα απαράμιλλης λαϊκής τέχνης, ήταν χρήσιμα για την οικογένεια, κατάλληλα και ωφέλιμα για ένδυση, αλλά και για την προίκα των θυγατέρων που θα παντρεύονταν.

Το νυχτέρι θα έκλεινε είτε με ένα λουκούμι ως γλύκισμα είτε με το σουσαμένιο χαλβά ( είδος παστελιού) που θα έκαμνε η οικοδέσποινα εκείνη τη στιγμή.(Εύκολη η παρασκευή του. Το τηγάνι στην αναμμένη σόμπα, μια χούφτα ζάχαρη που έλιωνε αμέσως και άλλο τόσο σουσάμι που υπήρχε πάντα στα σπίτια από δική τους παραγωγή, και το παστέλι ήταν έτοιμο. Απλά πράγματα από απλούς ανθρώπους.)

Άλλοτε πάλι μαζεύονταν οι νεαρές κοπέλες με τα κεντήματά τους . Έριχναν με περισσή χάρη τις βελονιές και κεντούσαν τα αριστουργήματα της λαϊκής τέχνης. Αυτά  θα αποτελούσαν την προίκα τους και θα εκθέτονταν στο γάμο τους. Τι άραγε να απασχολούσε τα κορίτσια στις συζητήσεις τους; Τι άλλο παρά το πώς θα αποκατασταθούν όσο γίνεται πιο γρήγορα. Ποια θα παντρεύονταν σε λίγο και ποιον θα έπαιρνε. Ο ένας έτσι , ο άλλος αλλιώς.

Οι συνάξεις αυτές δεν έμεναν  μυστικές από τα παλικάρια. Ήξεραν που ήταν μαζεμένες οι κοπελιές, και  από το καφενείο μια ομάδα, που ενδεχομένως έκρυβε ερωτικά αισθήματα και θα ήθελε να τα γνωστοποιήσει στα κορίτσια και να προκαλέσει την προσοχή τους, έκανε την εμφάνισή της στη γειτονιά. Τραγούδια που μαθαίνονταν συνήθως εξ ακοής, άρχιζαν να ακούγονται. Κάποια μειδιάματα των κοριτσιών δήλωναν ότι ο καλός τους είναι κάπου έξω.

Και εδώ το νυχτέρι έκλεινε με κάποιο γλύκισμα.

Το καθάρισμα των καλαμποκιών ήταν μια διαδικασία που δεν μπορούσε να γίνει μόνο από τα άτομα της οικογένειας. Γι' αυτό και λειτουργεί το κοινοτικό πνεύμα . Το λεγόμενο «μιτζί». Συγγενείς, φίλοι, και γείτονες συνεργάζονται.

Γύρω από τη στοίβα των καλαμποκιών αραδιάζονται όλοι οι συμμετέχοντες, κυρίως γυναίκες αλλά και άνδρες. Αρκετοί σε αριθμό ώστε να τελειώσουν σε μια νύχτα τη δουλειά. Ο Σεπτέμβρης είναι η εποχή, που ωριμάζουν τα καλαμπόκια και οι νύχτες αρχίζουν να δροσίζουν. Το φως του φεγγαριού φωτίζει το χώρο καθώς δεν υπάρχει ρεύμα στο χωριό, επομένως και προβολείς.

Τα κορίτσια στοιχίζονται συνήθως σε μια πλευρά, και παρ’ ότι φορούν τις μαντίλες τους, λόγω της σκόνης και των χνουδιών των καλαμποκιών,  δεν αργούν να εντοπισθούν από τα αγόρια, που δε θα μπορούσαν να λείψουν από το μικρό πανηγυράκι. Κάποια από αυτά ανεβαίνουν στην κορυφή της στοίβας, με το πρόσχημα να βοηθήσουν στην προώθηση των καλαμποκιών στους καθαρίζοντες και έτσι να πλησιάσουν προς τα κορίτσια. Κάποτε τους πετάνε και καλαμπόκια στο κεφάλι που προκαλούν σχετικό πόνο αγάπης, προς βαθιά ικανοποίηση της αποδέκτριας!

Στο τέλος μένει κενός ο χώρος της στοίβας των ακαθάριστων καλαμποκιών . Έχει σχηματισθεί ένας κύκλος με τα καθαρισμένα πίσω από τους καθήμενους καθώς τα πετούσαν πίσω τους .

Το Λουκούμι είναι η κατακλείδα και η αμοιβή για τον κόπο.

Την άλλη βραδιά σε άλλο νοικοκυριό, με λίγο παραλλαγμένη σύνθεση.

Την ίδια βραδιά μπορεί να υπήρχαν στο χωριό περισσότερα τέτοια νυχτέρια.

Κανένα νυχτέρι δεν γίνονταν έτσι απλά για να χαζολογάνε. Σχεδόν πάντα υπήρχε κάποιος λόγος. Άλλο είναι π.χ. να γνέθει επί δέκα μέρες μόνη της μια γυναίκα και άλλο να το κάνουν αυτό δέκα μαζί. Άλλωστε η συζήτηση, όπου η κάθε μια έβγαζε τα εσώψυχά της, λειτουργούσε και ως ψυχοθεραπεία. Το κοινοτικό και κοινωνικό πνεύμα , συνέχιζε μέχρι τις μέρες μας να διαπερνά τη ζωή μας.